#9 Prezentacja Premierowych Wierszy

PREZENTACJA PREMIEROWYCH WIERSZY, ZNAJDUJĄCYCH SIĘ W MOIM TOMIKU, KTÓRE ZOSTAŁY DODANE DO INTERNETU

Jak Woda

Gdy jesteś dookoła jak woda

Płyń, mówi mi głos we mnie

Burzę przynosi mi pogoda

A ja chcę płynąć przed siebie

Jak na morzu trzaskają we mnie fale

Jesteś wszędzie wokół mnie jak ta woda

Wiem, że nie obchodzą Cię moje żale

A na mnie działa ta morska uroda

Chyba powinnam złapać za ster

I zawalczyć o inny brzeg

A rejs ciężki, jak Twój charakter

Omijanie sztormów, to trudny zabieg

Przede mną walki z burzami

Ale nie chcę utonąć

I gdy niebo rzuca we mnie piorunami

Ja muszę dalej sama płynąć

Wiem, Ty wolisz inny statek

A chciałam zatrzymać się z Tobą na jednej plaży

Na Twoim morzu ja to słaby dodatek

Na ten kierunek ster się już nie odważy

Kolce

Wokół niej rosną kolce

Czują się jak w martwym ogrodzie

Przegrała już w tej walce

Utonęła w ciemnej wodzie

Która nadal ją pochłania

Karmi się zło resztkami światła

Pozostałości dobra zasłania

Na zawsze w niej zakwitła

Już nawet nie czuję jak rani

W bliznach już cała

Porównywana do drani

Ta ciemność ją podniecała

Z wiekiem zaczęła zabijać

Bo choć oddycha, to bez emocji

Woli kolejne kolce wbijać

Pozostając sama w izolacji

Moja Gwiazda

Nazwę niebo Twoim imieniem

Zapiszę w gwiazdach kolor Twoich oczu 

Powiem im, że jesteś moim marzeniem 

I że przy Twoim obliczu

Dla mnie są marnym obrazem 

Już wiem, że bez nich noc może być jasna

Bo gdy jesteśmy razem

Ciemność na chwilę przestaję być straszna

I już nawet nieba brak 

Przestaję być dla mnie istotny 

Bo gdy tylko dajesz znak

Nawet księżyc staję się markotny

Potrafisz zastąpić mi jego miejsce

Zapalasz dla mnie słońce

Zaczynam wierzyć Twojej trosce 

Zapominając wszystkie złe końce

Kłapouchy

Czuję się jak Kłapouchy, już nic mnie nie zaskakuje

Czekam z twardą miną, jestem jak z kamienia

I chyba z przyzwyczajenia szczęścia już nie brakuje

Osioł, który ma wiecznego lenia 

Który dopiero teraz postawił na ambicje 

Teraz znowu piszę, znowu zamykam się w sobie

Tylko ja mam tak ciężką amunicje 

Takich emocji nie znajdziesz w innej osobie

Więc patrz, gdy siedzę z podkulonym ogonem

I szukaj w tym smutku ostatniej jasnej gwiazdy

Spadnie gdzieś nad uczuć oceanem

I nie wyobrazisz sobie, jak bogate będę mieć jazdy

Gdy ta ciemność pochłonie mnie w całości 

A ja znów będę na to patrzeć obojętnie 

I nie znajdziesz we mnie miłości

Gdy jestem z nimi, a czuję się samotnie

Zmysły

Daj mi dotyk, bym mogła Cię poczuć 

Chcę Cię głaskać, zapominając o świecie

Dzięki niemu, zgubić się w krainie uczuć

Poczuć się jak w miłosnym labiryncie

Daj mi słuch, bym mogła słyszeć lepiej

Jak mówisz, że jesteś, że kochasz 

Chcę słuchać, bym mogła poczuć głębiej

Że jutro będziesz, że nie zapominasz

Daj mi zapach, bym Tobą oddychała

Niech ciągnie się za mną, chcę Tobą pachnieć

Bym miała Cię na bluzie i w niej spała

I gdy zasnę mogła za nim do nieba lecieć 

Daj mi smak, bym mogła się Tobą karmić 

Będę Cię pić do dna, słodzić życie delikatnie

Czuć jak papierosa, gdy zaczyna się dymić

I niech już zawsze smakuje mi tak bajecznie

My Poeci

My zakochani poeci rzucamy uczuciami

Nie zrozumiesz szukania negatywów 

Tego, ze chcemy popsuć się sami

I naszych chorych umysłów 

Które chcą szukać w bieli czerni

Co noc barwimy kolory tęczy

My, zbyt często miłosierni

Chociaż znów nas to dręczy 

To zakochani jesteśmy w nieszczęściu

Szukając nas w innej osobie

Chcąc kogoś kto widzi w naszym odbiciu

Coś więcej niż chore fobie

Kto zobaczy jeszcze resztki dobra 

I wybaczy, ze zmieszaliśmy je z bólem

Szukaj wśród brudu srebra

A zrozumiesz ile łączy nas z żalem

Dupek & Romantyk

Czekaj, bo znowu mi się miesza 

Daj mi chwile na łączenie dupka z romantykiem 

I choć ta propozycja mnie rozśmiesza 

Ta poza staje się dla mnie narkotykiem 

Chyba mogę to nazwać 

Okiełznaniem mojej złości 

I muszę tutaj przyznać 

Ze chyba musimy nadrobić zaległości 

Bo nie było mnie tyle czasu 

Ale dziś mogę Cie ze sobą zabrać 

Możesz znaleźć mi znaczenie sensu 

A ja spróbuje się nie nabrać

Nie zostawić u Ciebie znów mojego kawałka 

Tego pierwszego nie chce odbierać 

Nie powiem, ze to pomyłka 

Bo pozwalam Ci się o niego opierać
Słyszę, ze telefon zaczyna dzwonić

Musisz poczekać aż wyłączę dźwięk 

Nikt nie może mi dziś zabronić 

Patrzenia na Twój wdzięk 

Teraz tylko Ciebie chce słyszeć 

Miedzy nami nie ma miejsca na cisze 

Stare ślady chce zatrzeć 

Te chwile są coraz droższe 

I nie musisz mi o nas mówić

Chce Cie jako znak zapytania 

Chce się tymi znakami bawić

Potrzebuje chyba Twojego szeptania 

Chce z Twoich oczu dziś czytać 

Nasza melodia jest zgrana 

Nie pytaj czy chce zostać 

Zostanę, by trzymać Cie do rana

Zapomnij o swoim wahaniu 

Nie pora dziś na marudzenie 

Zaśniesz na mym ramieniu 

I chyba spełnisz tym moje marzenie 

O tym, ze do mnie wracasz 

Ale jutro z Tobą to tylko sen 

Bo kolejnego dnia się odwracasz 

Znów odbierasz mi tlen 

I spadam w dół jak smutny deszcz 

Już gdy wracam 

I chyba czuje zimny dreszcz 

Gdy myślę o tym jak się dla Ciebie staczam

Piękno Motyli

Siedzę przy oknie, zapisuje co czuje

I myślę, ze to wszystko łączy mi się z bólem

Sama dziś po tej krainie szybuje

Ale nie jestem już tym pięknym motylem

Bo chyba gubię barwę ładnych slow 

I traci się gdzieś kolor moich skrzydeł

Nie potrzeba tu było cudów

Bym nauczyła się nowych źródeł

Na pozyskanie innego ubarwienia

Zaczęła się topić w bieli i czerni

Co noc mnie to namawia

Dla tych, którzy są mi wierni

Odmienię te złe barwy

Narodzą się motyle

Znikną gdzieś te larwy

Razem ze słońcem powitamy nowe azyle
Czasem myślę, ze powinnam stad odlecieć

Wymieszać się z promieniami

I jak bardzo bym miała chcieć

Tak bardzo to sobie cenie 

Nie potrafię już od tak wylecieć

I pozostawić moje kokony

By więcej nie słyszeć

Ze ich głos jest zmęczony 

Miał mi pokazać kolor lepszego jutra

A zniknął tam uśmiech dziecka 

I taka już nasza natura

Dla nas samych bywa zdradziecka

Twój Obraz

Gdy piszę za każdym razem widzę Twój obraz

I nie mogę zrozumieć, jak może być rozmazany

Nie chce tego wypominać, nie ze to uraz

Chce na chwile wrócić, na chwile otworzyć rany

By wspomnieć Cie znowu, masz tu swoje miejsce

Bo wiesz jaka jestem, gdy nie na wszystko jestem obojętna

Lubie do Ciebie wracać myśląc, ze to tu zostawiłam serce

I wszystkich to może zdziwić, bo przecież nie chodzę smutna

Widzisz skarbie, tylko tego potrzebowałam

I mimo wszystko, ja chciałam być blisko

I chyba przykro, ze nie widziałam ile miałam

A gdy to straciłam, upadłam tak nisko 

Najgorzej, ze już nie umiem się z tego podnieść

I zostaje w tym miejscu, myśląc tylko

Jak mam do Ciebie biec, skoro nie umiem iść

A tak bardzo chce być tam gdzie zostawiłam wszystko

Poniżej film z tytułowym wierszem, zapraszam :) 

ZAKUP KSIĄŻKI "MOONLIGHT" WYŁĄCZNIE NA FACEBOOKU, PODANYM NA STRONIE BLOGA