#9 Prezentacja Premierowych Wierszy

PREZENTACJA PREMIEROWYCH WIERSZY, ZNAJDUJĄCYCH SIĘ W MOIM TOMIKU, KTÓRE ZOSTAŁY DODANE DO INTERNETU

Jak Woda

Gdy jesteś dookoła jak woda

Płyń, mówi mi głos we mnie

Burzę przynosi mi pogoda

A ja chcę płynąć przed siebie

Jak na morzu trzaskają we mnie fale

Jesteś wszędzie wokół mnie jak ta woda

Wiem, że nie obchodzą Cię moje żale

A na mnie działa ta morska uroda

Chyba powinnam złapać za ster

I zawalczyć o inny brzeg

A rejs ciężki, jak Twój charakter

Omijanie sztormów, to trudny zabieg

Przede mną walki z burzami

Ale nie chcę utonąć

I gdy niebo rzuca we mnie piorunami

Ja muszę dalej sama płynąć

Wiem, Ty wolisz inny statek

A chciałam zatrzymać się z Tobą na jednej plaży

Na Twoim morzu ja to słaby dodatek

Na ten kierunek ster się już nie odważy

Kolce

Wokół niej rosną kolce

Czują się jak w martwym ogrodzie

Przegrała już w tej walce

Utonęła w ciemnej wodzie

Która nadal ją pochłania

Karmi się zło resztkami światła

Pozostałości dobra zasłania

Na zawsze w niej zakwitła

Już nawet nie czuję jak rani

W bliznach już cała

Porównywana do drani

Ta ciemność ją podniecała

Z wiekiem zaczęła zabijać

Bo choć oddycha, to bez emocji

Woli kolejne kolce wbijać

Pozostając sama w izolacji

Moja Gwiazda

Nazwę niebo Twoim imieniem

Zapiszę w gwiazdach kolor Twoich oczu 

Powiem im, że jesteś moim marzeniem 

I że przy Twoim obliczu

Dla mnie są marnym obrazem 

Już wiem, że bez nich noc może być jasna

Bo gdy jesteśmy razem

Ciemność na chwilę przestaję być straszna

I już nawet nieba brak 

Przestaję być dla mnie istotny 

Bo gdy tylko dajesz znak

Nawet księżyc staję się markotny

Potrafisz zastąpić mi jego miejsce

Zapalasz dla mnie słońce

Zaczynam wierzyć Twojej trosce 

Zapominając wszystkie złe końce

Kłapouchy

Czuję się jak Kłapouchy, już nic mnie nie zaskakuje

Czekam z twardą miną, jestem jak z kamienia

I chyba z przyzwyczajenia szczęścia już nie brakuje

Osioł, który ma wiecznego lenia 

Który dopiero teraz postawił na ambicje 

Teraz znowu piszę, znowu zamykam się w sobie

Tylko ja mam tak ciężką amunicje 

Takich emocji nie znajdziesz w innej osobie

Więc patrz, gdy siedzę z podkulonym ogonem

I szukaj w tym smutku ostatniej jasnej gwiazdy

Spadnie gdzieś nad uczuć oceanem

I nie wyobrazisz sobie, jak bogate będę mieć jazdy

Gdy ta ciemność pochłonie mnie w całości 

A ja znów będę na to patrzeć obojętnie 

I nie znajdziesz we mnie miłości

Gdy jestem z nimi, a czuję się samotnie

Zmysły

Daj mi dotyk, bym mogła Cię poczuć 

Chcę Cię głaskać, zapominając o świecie

Dzięki niemu, zgubić się w krainie uczuć

Poczuć się jak w miłosnym labiryncie

Daj mi słuch, bym mogła słyszeć lepiej

Jak mówisz, że jesteś, że kochasz 

Chcę słuchać, bym mogła poczuć głębiej

Że jutro będziesz, że nie zapominasz

Daj mi zapach, bym Tobą oddychała

Niech ciągnie się za mną, chcę Tobą pachnieć

Bym miała Cię na bluzie i w niej spała

I gdy zasnę mogła za nim do nieba lecieć 

Daj mi smak, bym mogła się Tobą karmić 

Będę Cię pić do dna, słodzić życie delikatnie

Czuć jak papierosa, gdy zaczyna się dymić

I niech już zawsze smakuje mi tak bajecznie

My Poeci

My zakochani poeci rzucamy uczuciami

Nie zrozumiesz szukania negatywów 

Tego, ze chcemy popsuć się sami

I naszych chorych umysłów 

Które chcą szukać w bieli czerni

Co noc barwimy kolory tęczy

My, zbyt często miłosierni

Chociaż znów nas to dręczy 

To zakochani jesteśmy w nieszczęściu

Szukając nas w innej osobie

Chcąc kogoś kto widzi w naszym odbiciu

Coś więcej niż chore fobie

Kto zobaczy jeszcze resztki dobra 

I wybaczy, ze zmieszaliśmy je z bólem

Szukaj wśród brudu srebra

A zrozumiesz ile łączy nas z żalem

Dupek & Romantyk

Czekaj, bo znowu mi się miesza 

Daj mi chwile na łączenie dupka z romantykiem 

I choć ta propozycja mnie rozśmiesza 

Ta poza staje się dla mnie narkotykiem 

Chyba mogę to nazwać 

Okiełznaniem mojej złości 

I muszę tutaj przyznać 

Ze chyba musimy nadrobić zaległości 

Bo nie było mnie tyle czasu 

Ale dziś mogę Cie ze sobą zabrać 

Możesz znaleźć mi znaczenie sensu 

A ja spróbuje się nie nabrać

Nie zostawić u Ciebie znów mojego kawałka 

Tego pierwszego nie chce odbierać 

Nie powiem, ze to pomyłka 

Bo pozwalam Ci się o niego opierać
Słyszę, ze telefon zaczyna dzwonić

Musisz poczekać aż wyłączę dźwięk 

Nikt nie może mi dziś zabronić 

Patrzenia na Twój wdzięk 

Teraz tylko Ciebie chce słyszeć 

Miedzy nami nie ma miejsca na cisze 

Stare ślady chce zatrzeć 

Te chwile są coraz droższe 

I nie musisz mi o nas mówić

Chce Cie jako znak zapytania 

Chce się tymi znakami bawić

Potrzebuje chyba Twojego szeptania 

Chce z Twoich oczu dziś czytać 

Nasza melodia jest zgrana 

Nie pytaj czy chce zostać 

Zostanę, by trzymać Cie do rana

Zapomnij o swoim wahaniu 

Nie pora dziś na marudzenie 

Zaśniesz na mym ramieniu 

I chyba spełnisz tym moje marzenie 

O tym, ze do mnie wracasz 

Ale jutro z Tobą to tylko sen 

Bo kolejnego dnia się odwracasz 

Znów odbierasz mi tlen 

I spadam w dół jak smutny deszcz 

Już gdy wracam 

I chyba czuje zimny dreszcz 

Gdy myślę o tym jak się dla Ciebie staczam

Piękno Motyli

Siedzę przy oknie, zapisuje co czuje

I myślę, ze to wszystko łączy mi się z bólem

Sama dziś po tej krainie szybuje

Ale nie jestem już tym pięknym motylem

Bo chyba gubię barwę ładnych slow 

I traci się gdzieś kolor moich skrzydeł

Nie potrzeba tu było cudów

Bym nauczyła się nowych źródeł

Na pozyskanie innego ubarwienia

Zaczęła się topić w bieli i czerni

Co noc mnie to namawia

Dla tych, którzy są mi wierni

Odmienię te złe barwy

Narodzą się motyle

Znikną gdzieś te larwy

Razem ze słońcem powitamy nowe azyle
Czasem myślę, ze powinnam stad odlecieć

Wymieszać się z promieniami

I jak bardzo bym miała chcieć

Tak bardzo to sobie cenie 

Nie potrafię już od tak wylecieć

I pozostawić moje kokony

By więcej nie słyszeć

Ze ich głos jest zmęczony 

Miał mi pokazać kolor lepszego jutra

A zniknął tam uśmiech dziecka 

I taka już nasza natura

Dla nas samych bywa zdradziecka

Twój Obraz

Gdy piszę za każdym razem widzę Twój obraz

I nie mogę zrozumieć, jak może być rozmazany

Nie chce tego wypominać, nie ze to uraz

Chce na chwile wrócić, na chwile otworzyć rany

By wspomnieć Cie znowu, masz tu swoje miejsce

Bo wiesz jaka jestem, gdy nie na wszystko jestem obojętna

Lubie do Ciebie wracać myśląc, ze to tu zostawiłam serce

I wszystkich to może zdziwić, bo przecież nie chodzę smutna

Widzisz skarbie, tylko tego potrzebowałam

I mimo wszystko, ja chciałam być blisko

I chyba przykro, ze nie widziałam ile miałam

A gdy to straciłam, upadłam tak nisko 

Najgorzej, ze już nie umiem się z tego podnieść

I zostaje w tym miejscu, myśląc tylko

Jak mam do Ciebie biec, skoro nie umiem iść

A tak bardzo chce być tam gdzie zostawiłam wszystko

Poniżej film z tytułowym wierszem, zapraszam :) 

ZAKUP KSIĄŻKI "MOONLIGHT" WYŁĄCZNIE NA FACEBOOKU, PODANYM NA STRONIE BLOGA 

#8 Poezja Jesienią

 Z racji tego, że mamy jesień przedstawię Wam jesień poetycko. A więc, o to najpiękniejsze wiersze związane z jesienią, które udało mi się wygrzebać.

Jesień

Jesień mnie cieniem zwiędłych drzew dotyka,

Słońce rozpływa się gasnącym złotem.

Pierścień dni moich z wolna się zamyka,

Czas mnie otoczył zwartym żywopłotem.

Ledwo ponad mogę sięgnąć okiem

Na pola szarym cichnące milczeniem.

Serce uśmierza się tętnem głębokiem.

Czemu nachodzisz mnie, wiosno, wspomnieniem?

Tak wiele ważnych spraw mam do zachodu,

Zanim z mym cieniem zostaniemy sami.

Czemu mi rzucasz kamień do ogrodu

I mącisz moją rozmowę z ptakami? 

Leopold Staff

O jesieni, jesieni

Niech się wszystko odnowi, odmieni....

O jesieni, jesieni, jesieni .....

Niech się nocą do głębi przeźrocza

nowe gwiazdy urodzą czy stoczą,

niech się spełni, co się nie odstanie,

choćby krzywda, choćby ból bez miary,

niesłychane dla serca ofiary,

gniew czy miłość, życie czy skonanie,

niech się tylko coś prędko odmieni.

O jesieni!... jesieni! ... jesieni!

Ja chcę burzy, żeby we mnie z siłą

znowu serce gorzało i biło,

żeby życie uniosło mnie całą

i jak trzcinę w objęciu łamało!

Nie trzymajcie, nie wchodźcie mi w drogę

już się tyle rozprysło wędzideł ...

Ja chcę szczęścia i bólu, i skrzydeł

i tak dłużej nie mogę, nie mogę!

Niech się wszystko odnowi, odmieni! ...

O jesieni! ... jesieni! ... jesieni.

Iłłakowiczówna Kazimiera 

Astry 

Znowu więdną wszystkie zioła,

Tylko srebrne astry kwitną,

Zapatrzone w chłodną niebios

Toń błękitną...

Jakże smutna teraz jesień! 

Ach, smutniejsza niż przed laty, 

Choć tak samo żółkną liście 

Więdną kwiaty 

I tak samo noc miesięczna 

Sieje jasność, smutek, ciszę 

I tak samo drzew wierzchołki 

Wiatr kołysze 

Ale teraz braknie sercu 

Tych upojeń i uniesień 

Co swym czarem ożywiały 

Smutna jesień 

Dawniej miała noc jesienna 

Dźwięk rozkoszy w swoim hymnie 

Bo anielska, czysta postać 

Stała przy mnie 

Przypominam jeszcze teraz 

Bladej twarzy alabastry, 

Krucze włosy - a we włosach 

Srebrne astry... 

Widzę jeszcze ciemne oczy... 

I pieszczotę w ich spojrzeniu 

Widzę wszystko w księżycowym 

Oświetleniu... 

Adam Asnyk

P.S. Jesiennej miłości 

I oto nadeszła pora 

czerniawa traw zżętych 

pozostał za nami 

kosmos jesienny 

przyszło nam u drogowskazu 

z napisem "donikąd" stanąć 

a w nas słowa jak ptaki zmoknięte 

a w nas myśli strachliwe jak zając 

i oto czas nadchodzi 

wyjaśnień nie zbędnych 

stoimy obok chociaż 

na wyciągnięcie ręki 

Żeby choć chwila niewielka 

by spokój znowu znaleźć 

lecz w nas słowa jak ptaki zmoknięte 

lecz w nas myśli strachliwe jak zając 

i oto popatrzmy tylko 

stoimy na rozdrożu 

z którego każde odejść 

osobną drogą może 

I każde z nas obce pośród 

stron świata wybierając 

bo w nas słowa jak ptaki zmoknięta 

bo w nas myśli strachliwe jak zając 

a tyle drogi przed nami 

tyle światów przed nami 

a tyle pieśni jeszcze tyle pieśni przed nami 

Wolna Grupa Bukowina

Jesień

Kasztany z drzew strącają mali chłopcy,

Pożółkłe liście niesie drogą wiatr.

Jesiennym chłodem idziesz przesiąknięty,

I przez to bardziej zszarzał cały świat.

Ostatnie kwiaty więdną na balkonach,

Zasypia wcześniej w bramie nocny stróż.

I stare domy stoją przemoknięte,

na pustych oknach osiadł ciężki kurz.

Ty chcesz jesieni pełnej słońca,

Z wiatrem, który liście strąca,

Choć za chwilę Cię przykryje śniegu zimna biel.

I życie ciężko jest odmienić,

Wśród szarych dni i serc kamieni,

Zapytaj się człowieka obok,

Może on coś wie.

Kasztany z drzew spadają nam pod nogi,

Pożółkłe liście niesie drogą wiatr.

Przechodnie idą, tuląc się do płotów,

Zziębnięte twarze kryjąc w fałdach palt.

Jadące auta przecierają oczy

I woda spływa z ich gumowych rzęs.

I coraz ciemniej robi się na dworze,

I wszystko to ma swój jesienny sens.

I wszystko to ma swój jesienny sens.

Krzysztof Daukszewicz

A Wam jak podoba się poezja jesienią? :) 

#7 Coś o Wyjątkowości

 Dzisiaj pomyślimy sobie trochę na temat wyjątkowości. Trochę mało piszą na ten temat w internecie, więc musiałam się trochę wysilić, żeby zdobyć więcej informacji, ale dobra, jest. Niżej, na sam początek, przedstawię Wam prostą definicję tego słowa, która pochodzi z jednej ze stron. Później rozwinę temat bardziej, jak to jest, czym to jest, z czym się to wiążę.

 Definicja słowa "wyjątkowość":osoba lub rzecz niezwykła, odstępstwo od obowiązującego prawa, przyjętego zwyczaju, przepisów.

 Sama wyjątkowość w dzisiejszych czasach nie jest trudna. Ja, gdy słyszę te słowo, to kojarzę je sobie z jakimś talentem, nie wiem jak Wy. Aczkolwiek można też być wyjątkowym, bo jest się pierdolniętym. Ale zostańmy przy tym, że jest się wyjątkowym pod względem artystycznym. To, że o to łatwo, to nie znaczy, że tak jest na serio. Łatwo jest wypromować swoje "dzieła" w internecie. Z czego tak naprawdę większość z nich jest banalna i oklepana. Nie lubię, gdy ktoś robiąc muzykę, pisząc, cokolwiek, robi to tak, jak już było zrobione przez kogoś innego. Bez sensu jest ciągnąć tematy, które już były. Teraz, gdy internet roi się od młodych artystów warto się wyróżniać.

 Wyjątkowość nie zawsze jest fajna, bo oznacza inność, i ta inność nie zawsze może być dobra. Tak jak wyżej, kiedy użyłam brzydkiego słowa. A niektórzy ludzie się boją, gdy ktoś jest inny.

 Jeżeli ktoś jest wyjątkowy pod względem artystycznym niesie, to ze sobą też kilka wad. Jeśli już odnosisz sukces, to zazwyczaj masz dużo stresu w życiu. Do wszystkiego trzeba się przyzwyczaić.

Ja jestem bardzo wyjątkowa artystycznie. Wyjątkowy też jest mój ziomek Spejson. Tutaj pozdrowienia i propsy mają lecieć. Dziękuje, kc.

#6 Coś o Epokach Literackich

 Opowiem Wam o poetach z różnych epok literackich, oczywiście powybieram sobie kilku. Wszystkich epok również nie wymienię, post byłby za długi. Epoki literackie dzielą się na:starożytność, średniowiecze, renesans, barok, oświecenie, romantyzm, pozytywizm, młoda Polska, dwudziestolecie międzywojenne i literatura współczesna.

 Starożytność ok. 6 w.p.n.e.

 Horacy - Miał wysokie wykształcenie. On i jego twórczość wywarły duży wpływ na rozwój literatury późniejszych epok.

 Dlaczego się ukrywa jak niegdyś Tetydy

Morskiej syn — zanim Troję spotkał los żałosny —

 Safona - Pochodziła z Mitylene. Podczas rozruchów rewolucyjnych znalazła schronienie wśród arystokracji na Sycylii. Wokół poetki gromadziły się młode dziewczęta należące do koła prowadzonego pod hasłem służby Afrodycie. Powstała opinia o homoseksualnych stosunkach łączących te kobiety.

Każdy tę prawdę pojmie. Helena też,

choć w piękności nie miała sobie równej,

dla tej prawdy opuściła małżonka

 Barok koniec XVI wieku do XVIII wieku

 Daniel Naborowski - Urodził się w 1573 roku. Pochodził z niezamożnej rodziny szlacheckiej. Wiele podróżował po Europie Zachodniej. Jego biografia jest obecnie mało znana. Uważa się go za jednego z pierwszych, wybitnych artystów barokowej poezji dworskiej. Przekładał również dzieła literackie z kilku języków. Utwory Naborowskiego przetrwały do dzisiaj tylko dlatego, że były zapisane w sylwach szlacheckich. Poeta nie drukował swoich utworów. Jego dzieła spopularyzował dopiero znawca literatury staropolskiej - Jarosław Rymkiewicz. 

Nie dba miłość na świecie o wysokie stany,
O wielkie majętności, o ród zawołany. 

 Wacław Potocki - Urodził się około 1621 roku. Pochodził z zamożnej rodziny szlacheckiej, pieczętującej się herbem Szreniawa. Prowadził życie ziemiańskie w odziedziczonym po ojcu rodzinnym majątku. Interesował się polityką. Pisać zaczął dopiero w wieku dwudziestu kilku lat. Ogromne zbiory utworów poety noszą tytuły Ogród fraszek i Moralia. Twórczość Potockiego zawiera szeroki opis obyczajów sarmackich. Autor również zajmował się w niej krytyką szlachty. Był za ograniczeniem przywilejów szlacheckich. 

Idąc do cyrulika, szlachcic jeden, z brodą,
Potka się z nim w ulicy, przed swoją gospodą.

 Jan Morsztyn - Urodził się w 1621 roku w okolicach Krakowa. Pochodził z niemieckiej rodziny mieszczańskiej, która w XIV wieku zamieszkała w Polsce i z czasem uzyskała status szlachecki. Pieczętował się herbem Leliwa. Związany był z dworem Lubomirskich. Został sekretarzem królewskim, później referendarzem, a na samym końcu podskarbim wielkim koronnym. Był zwolennikiem polityki pofrancuskiej. Po koronacji Jana III Sobieskiego i zbliżeniu się przez niego w polityce zagranicznej do Austrii, Morsztyn zawarł porozumienie z ówczesnym królem Francji, Ludwikiem XIV, które miało prowadzić do zmiany osoby na tronie polskim. Pisarstwo nie stanowiło jego głównego zajęcia. Większość utworów to mniej lub bardziej wierne tłumaczenia, parafrazy i zaczerpnięcia motywów z twórczości innych poetów. Nadawał im indywidualny charakter, odświeżał je, nadawał nowe znaczenie. Morsztyn nie wydawał za życia swoich utworów, chociaż starannie nad nimi pracował. Natomiast pierwsze krytyczne wydanie większej części twórczości Morsztyna pochodzi dopiero z początku lat siedemdziesiątych XX wieku. Uważany jest na jednego z najważniejszych przedstawicieli barokowej poezji dworskiej w Polsce. 

Panny, od których powód ma wiersz wszelki,

Cne helikońskich gór obywatelki,

Co po parnaskich dąbrowach chodzicie

I kastalijskim zdrojem się chłodzicie

 Romantyzm 90. XVIII – 40. XIX

  Zygmunt Krasiński - urodził się w 1812 roku, zmarł w 1859. Wywodził się ze środowiska arystokratycznego. Jego ojciec był generałem napoleońskim, matka pochodziła z bogatego rodu Radziwiłłów. Dzieciństwo i młodość spędził w Polsce, dokąd przybył wraz z rodzicami w 1814 roku. Uczył się u najlepszych nauczycieli. Po śmierci matki pozostawał pod opieką ojca. Rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim, ale rzucił je. Wiele razy podróżował po Europie. Twórczość Krasińskiego jest obszerna i różnorodna.

Przeciw piekłu podnieść kord!

Bić szatanów czarny ród!

 Pozytywizm 1850-1880

 Adam Asnyk (pisałam o nim również w poprzednim poście) - Urodził się 11 września w Kaliszu, 1838 roku w rodzinie Kazimierza, oficera biorącego udział w Powstaniu Listopadowym, zesłańca na Syberię. Pomimo tytułu szlacheckiego ojciec przyszłego poety po powrocie z niewoli zajął się handlem. 

Jednak jest słusznym w gruncie, to rzecz pewna;

I przyznać musim, że nasz chór harfowy

 Młoda Polska 1890-1918

 Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Podczas I wojny światowej był ideowo związany z Legionami, redagował także pismo "Praca Narodowa" i zorganizował Komitet Obrony Spisza, Orawy i Podhala. Po wojnie zamieszkał w Warszawie, w 1921 został wybrany prezesem Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy, w 1928 wyróżniony nagrodą literacką miasta Warszawy, w 1934 mianowany członkiem honorowym Polskiej Akademii Literatury. Choroba psychiczna uniemożliwiła mu twórczość przez kilkanaście ostatnich lat życia. Zmarł w szpitalu. 

Nad nurtem jej ze skalnej wyrosła posady

limba: zżółkło konary smutno na dół chyli