#8 Poezja Jesienią

 Z racji tego, że mamy jesień przedstawię Wam jesień poetycko. A więc, o to najpiękniejsze wiersze związane z jesienią, które udało mi się wygrzebać.

Jesień

Jesień mnie cieniem zwiędłych drzew dotyka,

Słońce rozpływa się gasnącym złotem.

Pierścień dni moich z wolna się zamyka,

Czas mnie otoczył zwartym żywopłotem.

Ledwo ponad mogę sięgnąć okiem

Na pola szarym cichnące milczeniem.

Serce uśmierza się tętnem głębokiem.

Czemu nachodzisz mnie, wiosno, wspomnieniem?

Tak wiele ważnych spraw mam do zachodu,

Zanim z mym cieniem zostaniemy sami.

Czemu mi rzucasz kamień do ogrodu

I mącisz moją rozmowę z ptakami? 

Leopold Staff

O jesieni, jesieni

Niech się wszystko odnowi, odmieni....

O jesieni, jesieni, jesieni .....

Niech się nocą do głębi przeźrocza

nowe gwiazdy urodzą czy stoczą,

niech się spełni, co się nie odstanie,

choćby krzywda, choćby ból bez miary,

niesłychane dla serca ofiary,

gniew czy miłość, życie czy skonanie,

niech się tylko coś prędko odmieni.

O jesieni!... jesieni! ... jesieni!

Ja chcę burzy, żeby we mnie z siłą

znowu serce gorzało i biło,

żeby życie uniosło mnie całą

i jak trzcinę w objęciu łamało!

Nie trzymajcie, nie wchodźcie mi w drogę

już się tyle rozprysło wędzideł ...

Ja chcę szczęścia i bólu, i skrzydeł

i tak dłużej nie mogę, nie mogę!

Niech się wszystko odnowi, odmieni! ...

O jesieni! ... jesieni! ... jesieni.

Iłłakowiczówna Kazimiera 

Astry 

Znowu więdną wszystkie zioła,

Tylko srebrne astry kwitną,

Zapatrzone w chłodną niebios

Toń błękitną...

Jakże smutna teraz jesień! 

Ach, smutniejsza niż przed laty, 

Choć tak samo żółkną liście 

Więdną kwiaty 

I tak samo noc miesięczna 

Sieje jasność, smutek, ciszę 

I tak samo drzew wierzchołki 

Wiatr kołysze 

Ale teraz braknie sercu 

Tych upojeń i uniesień 

Co swym czarem ożywiały 

Smutna jesień 

Dawniej miała noc jesienna 

Dźwięk rozkoszy w swoim hymnie 

Bo anielska, czysta postać 

Stała przy mnie 

Przypominam jeszcze teraz 

Bladej twarzy alabastry, 

Krucze włosy - a we włosach 

Srebrne astry... 

Widzę jeszcze ciemne oczy... 

I pieszczotę w ich spojrzeniu 

Widzę wszystko w księżycowym 

Oświetleniu... 

Adam Asnyk

P.S. Jesiennej miłości 

I oto nadeszła pora 

czerniawa traw zżętych 

pozostał za nami 

kosmos jesienny 

przyszło nam u drogowskazu 

z napisem "donikąd" stanąć 

a w nas słowa jak ptaki zmoknięte 

a w nas myśli strachliwe jak zając 

i oto czas nadchodzi 

wyjaśnień nie zbędnych 

stoimy obok chociaż 

na wyciągnięcie ręki 

Żeby choć chwila niewielka 

by spokój znowu znaleźć 

lecz w nas słowa jak ptaki zmoknięte 

lecz w nas myśli strachliwe jak zając 

i oto popatrzmy tylko 

stoimy na rozdrożu 

z którego każde odejść 

osobną drogą może 

I każde z nas obce pośród 

stron świata wybierając 

bo w nas słowa jak ptaki zmoknięta 

bo w nas myśli strachliwe jak zając 

a tyle drogi przed nami 

tyle światów przed nami 

a tyle pieśni jeszcze tyle pieśni przed nami 

Wolna Grupa Bukowina

Jesień

Kasztany z drzew strącają mali chłopcy,

Pożółkłe liście niesie drogą wiatr.

Jesiennym chłodem idziesz przesiąknięty,

I przez to bardziej zszarzał cały świat.

Ostatnie kwiaty więdną na balkonach,

Zasypia wcześniej w bramie nocny stróż.

I stare domy stoją przemoknięte,

na pustych oknach osiadł ciężki kurz.

Ty chcesz jesieni pełnej słońca,

Z wiatrem, który liście strąca,

Choć za chwilę Cię przykryje śniegu zimna biel.

I życie ciężko jest odmienić,

Wśród szarych dni i serc kamieni,

Zapytaj się człowieka obok,

Może on coś wie.

Kasztany z drzew spadają nam pod nogi,

Pożółkłe liście niesie drogą wiatr.

Przechodnie idą, tuląc się do płotów,

Zziębnięte twarze kryjąc w fałdach palt.

Jadące auta przecierają oczy

I woda spływa z ich gumowych rzęs.

I coraz ciemniej robi się na dworze,

I wszystko to ma swój jesienny sens.

I wszystko to ma swój jesienny sens.

Krzysztof Daukszewicz

A Wam jak podoba się poezja jesienią? :)